شاید ما، دعای عهدی که قولش را امروز داده بودیم، فردا هم اگر بخوانیم؛ اتفاقی نیافتد. شاید امروز هم نشود که نمازمان را اول وقتش بخوانیم و آب از آبِ زندگی‌مان تکان نخورد. شاید برنامه‌های زیادی را که برای محرم و صفرمان چیدیم، تا محرم و صفر سال بعد هم به سراغشان نرویم و اتفاقاً مشکلی هم پیش نیاید.
امّا فقط کافیست لحظه‌ای به این فکر کنیم که امام‌مان “هل من ناصر ینصرنی” گفته و منتظر است یک قدم، فقط یک قدم کوچک، به سمتش برداریم؛ آن وقت آیا رواست یک‌سال و یک‌هفته و یک‌روز که هیچ،” یک‌لحظه” هم پشتِ درِ دل‌مان منتظرش بگذاریم؟!
آنکه می‌گوید: “از شنبه، هفته‌ی بعد، شب‌قدر سال آینده…” ؛ ندای شیطان است. از همین ماه ، همین هفته، امروز و “همین لحظه"، به سمت او برویم. او که منتظَرِ منتظِر است…
امام رضا علیه السلام : هرگاه میخواهی دعایت به عرش برسد و مستجاب گردد، اول در حق پدر و مادرت دعا کن.
بحار الانوار ج 61 ص381
حضرت آیت‌الله بهجت (ره):
خوب است انسان در هر کار خیری که پیش می‌آید و می‌تواند آن را انجام دهد، فرصت را مغتنم بشمارد و خود را از آن محروم ننماید زیرا فردای قیامت به هر یک از آنها شدیداً محتاج خواهیم شد.
( در محضر بهجت، ج1، ص63)
الّلهُـمَّ عَجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج
اَلسَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ وَعَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَعَلی اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَعَلی اَصْحابِ الْحُسَیْنِ
