﷽
ناراحت نیستند که حضرت غائب است!
آیت الله بهجت: هر دقیقه ای که میگذرد جایگزین و عوض ندارد، از دست رفته و گذشته است و دیگر برنمیگردد. ای کاش اگر خانه و درِ خانه را نمیدانیم، کوچه را می دانستیم.
حاج محمد على فشندی (ره) هنگام تشرف به محضر حضرت صاحب - عجل الله تعالی فرجه الشریف. عرض می کند: مردم دعای توسل می خوانند و در انتظار شما هستند و شما را می خواهند، و دوستان شما ناراحتند. حضرت می فرماید: دوستان ما ناراحت نیستند!
ای کاش می نشستیم و درباره ی این که حضرت غائب -علیه السلام- چه وقت ظهور می کند، با هم گفت و گو می کردیم، تا حداقل از منتظرین فرج باشیم. اشخاصی را می خواهند که تنها برای آن حضرت باشند. کسانی منتظر فرج هستند که برای خدا و در راه خدا منتظر آن حضرت باشند، نه برای برآوردن حاجات شخصی خود. چرا ما حداقل مانند نصاری که در مواقع تحیر با انجیل ارتباط دارند، با آن حضرت ارتباط برقرار نمی کنیم؟!
منبع: در محضر بهجت ج2
【 الّلهُــمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــــ الْفَــرَج 】
هر روز یک آیه از قرآن
إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِی کِتَابِ اللَّهِ یَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ فَلَا تَظْلِمُوا فِیهِنَّ أَنْفُسَکُمْ وَقَاتِلُوا الْمُشْرِکِینَ کَافَّةً کَمَا یُقَاتِلُونَکُمْ کَافَّةً وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِینَ ﴿36﴾
در حقیقت شماره ماه ها نزد خدا از روزى که آسمانها و زمین را آفریده در کتاب علم خدا دوازده ماه است از این دوازده ماه چهار ماه ماه حرام است این است آیین استوار پس در این چهار ماه بر خود ستم مکنید و همگى با مشرکان بجنگید چنانکه آنان همگى با شما مى جنگند و بدانید که خدا با پرهیزگاران است (36)
سوره مبارکه التوبة
از قرآن بپرس:
برای تمرکز حواس در عبادت و احساس آرامش بیشتر چه باید کرد؟ چه زمانی برای دعا و مناجات با خدا مناسب‌تر است؟
إِنَّ نَاشِئَةَ اللَّیْلِ هِیَ أَشَدُّ وَطْئًا وَأَقْوَمُ قِیلًا ﴿٦﴾
قطعاً برخاستن شب، رنجش بیشتر و گفتار [در آن هنگام] راستین‌تر است.
سوره مبارکه مزمل – آیه 6
رسول الله (صلّی الله علیه و آله و سلم)
لَا یَزْرَأَنَّ أَحَدُکُمْ بِأَحَدٍ مِنْ خَلْقِ الله، فَإِنَّهُ لَا یَدْرِی أَیُّهُمْ وَلِیُّ الله.
هیچ‌کس از شما هیچ آدمی را به چشم حقارت ننگرد چون معلوم نیست کدامشان دوست خدایند.
بحار الانوار، ج 72، ص: 147
