الهی: گدای تو به کار خود شادان است، هرکه گدای تو شد در دو عالم سلطان است.الهی: اگر تن مجرم است دل مطیع است واگر بنده بدکار است کرم تو شفیع است.الهی: دانایی ده که در راه نیفتم و بینایی ده که در چاه نیفتم الهی:کار آن کس کند که تواند، عطا آن کس بخشد که دارد پس بنده چه تواند و چه دارد؟ الهی:نام تو ما راجواز، مهر تو ما را جهاز،شناخت تو ما را امان،لطف تو ما را عیان. الهی:ای یادگار جان هاو یاد رشته ی دل ها،به فضل خود ما را یاد کن وبه یاد لطفی ما را یادکن. الهی:به عنایت ازلی تخم هدایت کاشتی،به رسالت پیامبران آب دادی،به یاری و توفیق پروردی،به نظر خود بار آوردی. الهی:نامت نور دیده ی آشنایان،یادت آیینمنزل مشتاقان،یافتنت چراغ دل مریدان،اُنست جان دوستان. الهی:عنایت تو کوه است و فضل تو دریا،کوه کی فرسود و دریا کی کاست پس شادی یکی است که دوست یکتاست. الهی:ای حجت را یاد و انس را یادگار، خود حاضری ما را جستن چه کار؟

اگر گاهی ندانسته به احساس تو خندیدم و یا از روی خودخواهی فقط خود را پسندیدم اگر از دست من در خلوت خود گریه ای کردی اگر بد کردم و هرگز به روی خود نیاوردی اگر زخمی چشیدی گاه گاهی از زبان من اگر رنجیده خاطر گشتی از لحن بیان من نمیگویم میان سجده سبزت دعایم کن فقط امشب در این شب ها حلالم کن

پیامبر اکرم صلّى الله علیه و آله فرمودند:
مَنْ کانَ لَهُ امْرَاَةٌ تُؤذیهِ لَمْ یقْبَلِ الله‏ُ صَلاتَها وَ لا حَسَنةً مِنْ عَمَلِها حَتّى تُعینَهُ وَ تُرضیهُ وَ اِنْ صامَتِ الدَّهرَ وَ قامَتِ اللَّیلَ وَ اَعْتَقَتِ الرِّقابَ وَ اَنْفَقَتِ الاَمْوالَ فىسَبیلِ الله‏ِ وَ کانَتْ اَوَّلَ مَنْ یرِدُ النّارَ ثُمَّ قالَ و عَلَى الرَّجُلِ مِثْلُ ذلِکَ الوِزْرِ وَ الْعَذابِ اِذاکانَ لَها مُؤذیا ظالِما؛
هر زنى، که شوهرش را آزار دهد، اگر تمام عمرش را روزه بگیرد و شب‏‌ها عبادت کند و بنده‌‏ها آزاد نماید و مال‌‏ها در راه خدا انفاق کند، خداوند هیچ نماز و کار نیکى را از او نمى‌‏پذیرد، تا آن‏گاه که به شوهرش کمک کند و او را از خود راضى نماید وگرنه آن زن اولین کسى است که به جهنم مى‌‏رود. سپس فرمودند: مرد، هم اگر همسر خود را اذیت کند یا به او ظلم نماید، چنین گناه و عذابى خواهد داشت.
ثواب الاعمال، ص 335، ح 1

تنها کسی که قلبت را
نخواهد شکست

همان کسی است که
قلبت را ساخته است

پس همیشه با خدا مأنوس باش

الا بذکر الله تطمئن القلوب

﷽

 هرگاه عیبی در من دیدی،
به خودم خبر بده نه به کسی دیگر،
چون تغییر آن دست من است!!

کار اولت ثواب دارد و نصیحت است، اما گزینه
دوم غیبت است و گناه است. چرا موقعی که
چیز منفی در کسی می بینیم، جز خودش همه
را خبر می دهیم؟

ما شهرت را با صحبت کردن “در مورد” یکدیگر
می دانیم نه “با” یکدیگر! جمله ای که بر یک هتل
نوشته بود شگفت زده ام کرد:” اگر سبب رضایتت
شدیم از ما سخن بگو و گرنه با خود ما بگو” بر
خود تطبیقش دهیم تا غیبت از میانمان برود!

نصیحت کن اما رسوا نکن!
سرزنش کن اما جریحه دار نکن!

بی بهانه خـــوب باشیم 

‌‌