شبتون امام زمانی التماس دعای فرج
بسم الله الرحمن الرحیم
اِلهی عَظُمَ الْبَلاءُ ، وَبَرِحَ الْخَفاءُ ،
وَانْکَشَفَ الْغِطاءُ ، وَانْقَطَعَ الرَّجاء
وَضاقَتِ الاْرْضُ ، وَمُنِعَتِ السَّماءُ
واَنْتَ الْمُسْتَعانُ ، وَاِلَیْکَ الْمُشْتَکى ، وَعَلَیْکَ الْمُعَوَّلُ فِی الشِّدَّةِ والرَّخاءِ ؛
اَللّـهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد ، اُولِی
الاْمْرِ الَّذینَ فَرَضْتَ عَلَیْنا طاعَتَهُمْ ، وَعَرَّفْتَنا بِذلِکَ مَنْزِلَتَهُم
فَفَرِّجْ عَنا بِحَقِّهِمْ فَرَجاً عاجِلاً قَریباً کَلَمْحِ الْبَصَرِ اَوْ هُوَ اَقْرَبُ ؛
یا مُحَمَّدُ یا عَلِیُّ یا عَلِیُّ یا مُحَمَّدُ اِکْفِیانی
فَاِنَّکُما کافِیانِ ، وَانْصُرانی فَاِنَّکُما ناصِرانِ ؛
یا مَوْلانا یا صاحِبَ الزَّمانِ ؛
الْغَوْثَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ ، اَدْرِکْنی اَدْرِکْنی اَدْرِکْنی ، السّاعَةَ السّاعَةَ السّاعَةَ ، الْعَجَلَ الْعَجَلَ الْعَجَل ؛
یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ ، بِحَقِّ مُحَمَّد وَآلِهِ الطّاهِرینَ
پاییـــز
هم فصل قشنگی است
برایِ آمدنت!
چقدر مِهرش
به مهربانیِ تو می‌آید،
و بارانش به اشک هایِ من
وقتی یاد تو می‌افتم…
شاید ما، دعای عهدی که قولش را امروز داده بودیم، فردا هم اگر بخوانیم؛ اتفاقی نیافتد. شاید امروز هم نشود که نمازمان را اول وقتش بخوانیم و آب از آبِ زندگی‌مان تکان نخورد. شاید برنامه‌های زیادی را که برای محرم و صفرمان چیدیم، تا محرم و صفر سال بعد هم به سراغشان نرویم و اتفاقاً مشکلی هم پیش نیاید.
امّا فقط کافیست لحظه‌ای به این فکر کنیم که امام‌مان “هل من ناصر ینصرنی” گفته و منتظر است یک قدم، فقط یک قدم کوچک، به سمتش برداریم؛ آن وقت آیا رواست یک‌سال و یک‌هفته و یک‌روز که هیچ،” یک‌لحظه” هم پشتِ درِ دل‌مان منتظرش بگذاریم؟!
آنکه می‌گوید: “از شنبه، هفته‌ی بعد، شب‌قدر سال آینده…” ؛ ندای شیطان است. از همین ماه ، همین هفته، امروز و “همین لحظه"، به سمت او برویم. او که منتظَرِ منتظِر است…
