امام حسین (علیه السلام)، هنگامی که به ایشان گفته شد: ای فرزند پیامبر خدا! چگونه صبح کردی؟ 

فرمودند : صبح کردم، در حالی که پروردگارم بر فراز من و آتش، جلوی من است و مرگ، مرا می‌جوید و حساب، مرا احاطه کرده است و من، در گروِ عمل خویشم. 

نه آنچه دوست دارم، می‌یابم و نه می‌توانم آنچه را ناخوش دارم، از خود برانم. 

کارها به دست غیرِ من است. 

اگر بخواهد، عذابم می‌کند و اگر بخواهد، از من درمی گذرد. پس کدام فقیر، فقیرتر از من است؟ 

الأمالی للصدوق: ص ۷۰۷ ح ۹۷۱ و من لا یحضره الفقیه: ج ۴ ص ۴۰۴ ح ۵۸۷۳

امام صادق علیه السلام:

شرَفُ اَلْمُؤْمِنِ قِيَامُ اَللَّيْلِ وَ عِزُّهُ اِسْتِغْنَاؤُهُ عَنِ اَلنَّاسِ.

شرافت مؤمن به شب‌زنده‌دارى است و عزت او به بى‌نيازى وى از مردم است.

 اصول کافی (باب الایمان و الکفر)

جلد ۲ صفحه ۱۴۸

 امامـ حـسـیـن عليه‌ السلامـ 

فإذا أوى إلى مَنزِلِهِ جَزَّأ دُخولَهُ ثلاثةَ أجزاءٍ: جُزءاً للّهٍ، و جُزءاً لأهلِهِ، و جزءاً لنفسِهِ. 

پيامبر صلی الله علیه و آله هرگاه وارد منزل مى‌شد، اوقات خود را به سه بخش تقسيم مى‌كرد: 

بخشى را به (عبادت) خدا اختصاص مى‌داد و بخشى را به خانواده‌اش و بخشى را به خودش.

 بحار الأنوار، ج١۶، ص١۵٠، ح۴

امـام صـادق (عليه السلام) فرمـودند:

مانند ارباب به عيوب ديگران نگاه نکنید ، بـلكه چـون بنـده اى متـواضع، عيب هاى خود را وارسى كنيد.

تحف العقول/ 295

قال امیرالمومنین (علیه السلام):

برای نیک بختی آدمی کافی است، که از آنچه فانی می‌شود بر گردد و به آنچه باقی می‌ماند شیفته گردد.

تصنیف غرر/ حدیث ۳۲۸۳