خدا تنها روزنه امیدی است که هیچ گاه بسته نمی شود …
تنها کسی ایست که با دهان بسته هم می توان صدایش کرد …
با پای شکسته هم می توان سراغش رفت …
تنها خریداری است که اجناس شکسته را بهتر بر می دارد …
تنها کسی است که وقتی همه رفتند میماند …
وقتی همه پشت کردند آغوش می گشاید …
وقتی همه تنهایت گذاشتند محرمت می شود …
و تنها سلطانی است که دلش با بخشیدن آرام می گیرد نه با تنبیه کردن …

«أَلا بِذِکرِ اللَّهِ تَطمَئِنُّ القُلُوبُ»

استادی می فرمود :
این آیه معنایش این نیست که با
ذکر_خدا دل آرام می گیرد…
این جمله یعنی خدا می گوید :
جوری ساخته ام تو را که
جز با یاد من
آرام نگیری….

اگر بیقراری
اگر دلتنگی
اگر دلگیری
گیر کار آنجاست که هزار یاد ،
جز یادِ او،
در دلت جولان می‌دهد…

آرزو میکنم …
ته ته ناامیدی یه جمله و حرفی
یه روزنه ی امید ته دلت ایجاد کنه

آرزو میکنم …
هرموقع ته دلت یه غمه بزرگی نشست
و غصه دار شدی
خـدا یه نشونه برات بفرسه و بگه:

بنده جونم یادت نرفته که
من هستم
یادت نرفته که تا من رو داری
غصه ای به دلت راه ندی

زیبـاترین آرزو
برایت من خـدا را آرزو دارم

یا غافِر…
خدایاعاشقانه دوستت دارم

و‌تفرَّجُ‌عَمّن‌لاذَبِک…:)
و هرکس بہ تو پناہ آورد
غم و اندوهش را میبرے…