شاید ما، دعای عهدی که قولش را امروز داده بودیم، فردا هم اگر بخوانیم؛ اتفاقی نیافتد. شاید امروز هم نشود که نمازمان را اول وقتش بخوانیم و آب از آبِ زندگی‌مان تکان نخورد. شاید برنامه‌های زیادی را که برای محرم و صفرمان چیدیم، تا محرم و صفر سال بعد هم به سراغشان نرویم و اتفاقاً مشکلی هم پیش نیاید.

امّا فقط کافیست لحظه‌ای به این فکر کنیم که امام‌مان “هل من ناصر ینصرنی” گفته و منتظر است یک قدم، فقط یک قدم کوچک، به سمتش برداریم؛ آن وقت آیا رواست یک‌سال و یک‌هفته و یک‌روز که هیچ،” یک‌لحظه” هم پشتِ درِ دل‌مان منتظرش بگذاریم؟!

آنکه می‌گوید: “از شنبه، هفته‌ی بعد، شب‌قدر سال آینده…” ؛ ندای شیطان است. از همین ماه ، همین هفته، امروز و “همین لحظه"، به سمت او برویم. او که منتظَرِ منتظِر است…