این روزها
دلتنگ شهدایم
نه بخاطر صرفا شهید بودن شون

 بخاطر کمرنگ شدنِ مرامی که در زندگی داشتند…

 اگر اون مرام رو نداشتند قطعا به این جایگاه نمیرسیدند.

 مثلا حسین آقا،شهید محله ی خودمون

 میدوید جلو و زودی باری رو که دست پیرزن ها و پیر مردها بود میگرفت و تا دم خونه شون میاورد…یه روز اومد زنبیل زینب خانوم جوان رو هم گرفت و برد…
پسرها که جایگاه تجمعشون سر کوچه بود،شروع کردند به کنایه

 چی شد حسین؟؟؟یهو دلت برای جوون ها هم سوخت؟؟؟یا دلت لرزید و …

 حسین همونطورکه لبخند میزد،گفت: مگه ندیدید که باد چندین بار داشت چادر ش رو مینداخت…چون بار دستش بود نمیتونست راحت چادرش رو حفظ کنه
 جای این غیرتمندی ها،خیلی خالی شده!

 فرق شهدا با بقیه در عمق نگاهشون و بصیر دیدن شونه…
مبادا فکرکنیم خدا راحت بهشون رخت شهادت داده‼️