هستید ولی نیستید…
و این غم انگیزترین نوع بودن است.
راستش از اینکه به بودنی اینچنین
عادت کنیم می‌ترسم.
از عادت به ظلم و جنگ و بی‌عدالتی و
از عادت به روزمرگی و دل‌خوش بودن
به آن می‌ترسم.
من اصلا از شاد بودن بی‌شما می‌ترسم!

مگر نه اینکه امام حیّ و حاضرید؟
پس چرا ما شما را لا‌به‌لای شیرینی‌ها
و تلخی‌های زندگیمان فراموش کرده‌ایم؟
یاد ما از خاطر شما نمی‌رود ولی من از اینکه
یاد شما را از خاطر ببریم می‌ترسم.

چه کنیم؟! ضعیفیم و فراموشکار…
برگردید تا بیش از این بنده دنیا نشده‌ایم….