امام سجّاد علیه السلام در فرازهایی از دعای خویش(دعای ابوحمزه ثمالی) به درگاه خداوند:

الهی لَوْ قَرَنْتَنی بِالاَْصْفادِ وَمَنَعْتَنی سَیبَکَ مِنْ بَینِ الاَْشْهادِ
خدایا، اگر مرا با زنجیرها ببندی، و عطایت را از میان همه خلق از من منع کنى،

ودَلَلْتَ عَلی فَضایحی عُیوُنَ الْعِبادِ وَاَمَرْتَ بی اِلَی النّارِ وَحُلْتَ بَینی وَبَینَ الاَْبْرارِ
و دیدگان بندگانت را بر رسوایی هایم بگشایی، و فرمان دهى که مرا به آتش دوزخ کشند و میان من و نیکان جدایى افکنى،

ما قَطَعْتُ رَجآئی مِنْکَ وَما صَرَفْتُ تَاْمیلی لِلْعَفْوِ عَنْکَ وَلا خَرَجَ حُبُّکَ مِنْ قَلْبی
امیدم را از تو نخواهم برید، و آرزویم را از عفو تو باز نخواهم گرداند، و محبتت از قلبم بیرون نخواهد رفت،

انَا لا اَنْسی اَیادِیکَ عِنْدی وَسَِتْرَکَ عَلَی فی دارِ الدُّنْیا
من فراوانی عطایت را نزد خود، و پرده پوشی ات را در دارِ دنیا فراموش نخواهم کرد