شهداء دعاداشتند . . .
ادعا نداشتند . . .
نیایش داشتند . . .
نمایش نداشتند
حیا داشتند . . .
ریا نداشتند . . .
رسم داشتند . . .
اسم نداشتند . . .
شهید محسن حججی
کارت عروسی که برایش می‌آمد می‌خندید و می‌گفت: بازم شبی با شهدا !
با رقص و آهنگ و شلوغ‌بازی‌های عروسی
میانه‌ای نداشت. بیرون تالار خودش را به خانواده عروس و داماد نشان می‌داد و می‌رفت گلزار شهدا…
همه‌ی فکر و ذکرش پیش شهدا بود می‌رفتیم روستا برای سمنوپزان
وسط تفریح و گشت و گذار
مثل کسی که گمشده‌ای دارد
می‌پرسید: حاج‌آقاسید این دورو بر شهید نیست بریم پیشش؟
شادی روح پاک شهید صلوات
کسانے به امامِ زمانشان
خواهند رسید،
که اهل سرعت باشند…!
و اِلّا تاریخ کربلا نشان داده ،
که قافله حسینے
معطل کسے نمے ماند…
شهید_سیدمرتضےآوینے
شهید باکری، شهرداری که رفتگر شد!
اوایل انقلاب بود و مهدی باکری شهردار اورمیه
در گرگ و میش سحر، برای خرید نان از خانه خارج شدم. چشمم به رفتگر محله افتاد که مثل همیشه در حال کار بود؛ دیدم امروز صورت خود را با پارچه ای پوشانده است. نزدیکتر رفتم، او رفتگر همیشگی محله ی ما نبود. کنجکاوم شد، سلام دادم و دیدم رفتگر امروز، آقا مهدی است.
آقا مهدی، شما اینجا چیکار میکنی؟ آقا مهدی علاقه ای به جواب دادن نداشت.
ادامه دادم، آقا مهدی شما شهرداری، اینجا چیکار میکنی؟ رفتگر همیشگی چرا نیست؟ شما رو چه به این کارا؟ جارو رو بدین به من، شما آخه چرا؟ خیلی تلاش کردم تا بالاخره زیر زبون آقا مهدی رو کشیدم.
زن رفتگر محله، مریض شده بود؛ بهش مرخصی نمی دادن می گفتن اگه شما بری، نفر جایگزین نداریم؛ رفته بود پیش شهردار، آقا مهدی بهش مرخصی داده بود و خودش اومده بود جاش.
اشک تو چشمام حلقه زد. هر چی اصرار کردم، آقا مهدی جارو رو بهم نداد؛ ازم خواهش کرد که هرچه سریعتر برم تا دیگران متوجه نشن، رفتگر آن روز محله ما، شهردار اورمیه بود.
