فرمانرواي عالمين موسي بن جعفر
خورشيد شهر کاظمين موسي بن جعفر

به درد غريبي تو هستي معالج
نوای دل من يا باب الحوائج

شهادت_امام_موسی_کاظم(ع) را تسلیت عرض می نماییم

امام علے (علیہ السّلام) :

دانش اندک با عمل ،
بهـتر از دانش فراوان بے عمل است.

غررالحکم ؛ حدیث۶۷۷۲

 نجوای مردم ایران در آخرین شب سال ، به امید رهایی جهان از ” ویروس مهلک کرونا “ 

زمان : پنج‎شنبه شب ساعت ۲۰
مکان : خانه ی هر ایرانی

قال الإمام الهادی علیه السلام:

ـ فِی الزِّیارَةِ الجامِعَةِ الَّتی یُزارُ بِهَا الأَئِمَّةُ علیهم السلام ـ : مَوالِیَّ لا اُحصی ثَناءَکُم، ولا أبلُغُ مِنَ المَدحِ کُنهَکُم ، ومِنَ الوَصفِ قَدرَکُم ، وأنتُم نورُ الأَخیارِ ، وهُداةُ الأَبرارِ ، وحُجَجُ الجَبّارِ ، بِکُم فَتَحَ اللّه ُ ، وبِکُم یَختِمُ ، وبِکُم یُنزِلُ الغَیثَ ، وبِکُم یُمسِکُ السَّماءَ أن تَقَعَ عَلَى الأَرضِ إلاّ بِإِذنِهِ

امام هادی علیه السلام می فرمایند:

ـ در زیارت جامعه که امامان را با آن زیارت مى کنند ـ : اى سرورانم! من نمى توانم ستایش شما را شماره کنم و به کُنه مدح شما برسم و به توصیف منزلت شما دست یابم. شما نور برگزیدگان و هدایتگر نیکان و حجّتهاى خداوند جبّار هستید که خداوند به سبب شما هر کارى را آغاز مى کندوپایان هر کارى را به سبب شما مقرّر مى فرماید و در پرتو وجود شما باران فرو مى ریزد وبا شما آسمان را نگاه مى دارد تا مگر به اذن او فرو نیفتد.

التهذیب : 6 / 99 / 177 ، وراجع : ص 156 / 169 من کتابنا هذا .
 

عند فناء الصبر یاتی الفرج

روزى زنى خدمت امام صادق ” سلام الله علیه ” رسید و گفت:

پسرم به مسافرت رفته و غیبت او طولانى شده و اشتیاقم به دیدنش شدت یافته. برایم‏ دعا کنید.
حضرت فرمود: بردبار باش.
این ماجرا سه بار تکرار شد. دفعه آخر، آن زن عرض کرد: تا کی صبر کنم؟ به خدا سوگند، صبرم تمام شده.
حضرت فرمود: به منزل خود بازگرد. خواهى دید فرزندت از سفر برگشته است.
زن رفت و با کمال تعجّب، دید که فرزندش از سفر برگشته است.
نزد حضرت بازگشت و گفت: آیا بعد از پیامبر خدا، وحى [بر شما] نازل شده است؟
حضرت فرمود:
نه، ولى [پیامبر صلى الله علیه و آله‏] فرموده است:
« عِندَ فَناءِ الصَّبرِ یَأتِی الفَرَجُ. هنگام تمام شدن صبر، فرج مى‏ آید».
وقتى گفتى: صبرم تمام شده، دانستم که خداوند با آمدن فرزندت، فرج تو را رسانده است.

 وسائل الشیعة، ج 15، ص 264.

 همه حرف همین است:
آن روزی که بشر با همه وجودش، بر تئوری «سوختن و ساختن با وضع موجود» خطّ بطلان بکشد و این صبر مذموم به پایان برسد و از خدا تنها منجی را طلب کند؛ فرج خواهد رسید.