عند فناء الصبر یاتی الفرج

روزى زنى خدمت امام صادق ” سلام الله علیه ” رسید و گفت:

پسرم به مسافرت رفته و غیبت او طولانى شده و اشتیاقم به دیدنش شدت یافته. برایم‏ دعا کنید.
حضرت فرمود: بردبار باش.
این ماجرا سه بار تکرار شد. دفعه آخر، آن زن عرض کرد: تا کی صبر کنم؟ به خدا سوگند، صبرم تمام شده.
حضرت فرمود: به منزل خود بازگرد. خواهى دید فرزندت از سفر برگشته است.
زن رفت و با کمال تعجّب، دید که فرزندش از سفر برگشته است.
نزد حضرت بازگشت و گفت: آیا بعد از پیامبر خدا، وحى [بر شما] نازل شده است؟
حضرت فرمود:
نه، ولى [پیامبر صلى الله علیه و آله‏] فرموده است:
« عِندَ فَناءِ الصَّبرِ یَأتِی الفَرَجُ. هنگام تمام شدن صبر، فرج مى‏ آید».
وقتى گفتى: صبرم تمام شده، دانستم که خداوند با آمدن فرزندت، فرج تو را رسانده است.

 وسائل الشیعة، ج 15، ص 264.

 همه حرف همین است:
آن روزی که بشر با همه وجودش، بر تئوری «سوختن و ساختن با وضع موجود» خطّ بطلان بکشد و این صبر مذموم به پایان برسد و از خدا تنها منجی را طلب کند؛ فرج خواهد رسید.